Jaren geleden was dit een onderwerp waar nauwelijks over gesproken werd. Een topic waar ooit een vriendin van mij over zei: ‘ik denk niet dat mij dit ooit overkomt, mijn lichaam werkt gewoon niet zo’. Wat heel pijnlijk was nadat ik dit zelf had meegemaakt.
6 jaar geleden in de zomer van 2017 werd ik s’ ochtends wakker. De dag daarvoor niet op stap geweest. Ik voelde mij totaal rusteloos. Mijn energie was op, maar toch kon ik niet verder slapen. Ik stapte uit bed en mijn hoofd tolde. Ik had geeneens meer energie om naar de keuken te lopen, zelfs iets op tillen was mij al te veel. Ik bekeek mezelf in de spiegel en zag dat ik er niet anders dan normaal uitzag. Maar waarom voelde ik mij dan zo?
Naar de dokter
Na een paar uur voor mij uit te hebben zitten staren belde ik mijn ouders, die sinds hun scheiding al niet meer samen in 1 auto hadden gezeten, om te vragen naar mij toe te komen, wetend dat het niet goed met mij ging. Mijn ouders zagen het gelijk en maakte een afspraak bij de huisarts voor de volgende dag.
Die volgende dag had ik een gesprek met een dokter. Welke mij vertelde dat ik een flinke burn-out had en heel snel rust moest gaan nemen. Van enkel rust zou ik wel opknappen zei hij. Mijn wereld stortte compleet in. Ik was net begonnen aan mijn bestuur jaar, had enorm veel vrienden en fijne kennissen en ik piekerde er niet over om alles wat ik had opgebouwd hierdoor op het spel te zetten. Met enorm veel tegenslag ging ik die avond niet naar de borrel. Ik heb die avond urenlang in mijn bed liggen huilen. Niet wetend wat mij was overkomen en hoelang dit zou gaan duren. Ik belde een vriendin, die toevallig in mijn straat woonde en vroeg haar langs te komen om samen Sushi te eten. Ik moest toch ergens afleiding vandaan halen. Ik vertelde haar wat er was gebeurd en heel even vergat ik de situatie waar ik mezelf in had gebracht.
Zelf aangericht
Want helaas had ik dit echt zelf aangericht. Als kind nam ik al nooit genoegen met dingen. Ik groeide op met het idee dat niks goed genoeg was. Misschien kwam het door de scheiding van mijn ouders en de manier hoe de maatschappij in Nederland werkt. Vroeger zag ik vaak vriendjes en vriendinnetjes in mijn klas die van hun ouders alles kregen. De mooiste schoenen en de nieuwste dingen. Terwijl mijn ouders mij leerde dat je ergens voor moest sparen en goed met geld moest omgaan. Dit resulteerde in 4 verschillende banen tegelijk en dat ik mijn studie meer als bijbaan zag. Dit moest mijn mentor ook nog even benadrukken tijdens mijn propedeuse-uitreiking.
Ontspannen was nooit mijn sterkste punt geweest. Ik deed liever iets dan dat ik, maar stil zat en Neflix keek. Ik moest nu gedwongen iets doen wat ik van nature erg lastig vond. Dagen gingen voorbij na dit voorval. Op straat lopen en in drukke ruimtes komen waren een hel. Mijn ogen waren moe en daardoor kon ik erg lastig zien. Ik zag vlekken en wist vaak niet meer helemaal precies wat ik had gezien. Dit beangstigde mij enorm en dan kwam er nog bij dat mensen het om mij heen niet begrepen. Mensen vonden vaak dat ik mij aanstelde en begrepen vaak niet dat ik op dokters aanwijzing enkel deed wat ik leuk vond en wat mij energie gaf. Mensen vonden het gek dat ik het ene moment vol energie zat en het andere moment alleen maar in bed kon liggen.
“
Burn-out: Een burn-out is een syndroom van (1) emotionele vermoeidheid of uitputting, in combinatie met (2) afstand nemen van het werk (distantie) en/of (3) weinig vertrouwen (meer) hebben in eigen functioneren. Bij een burn-out staat het chronische karakter (klachten duren langer dan zes maanden) en de extreme vermoeidheid, overspanning en uitputting op de voorgrond. (arboportaal, 2022)
Paniekaanvallen
Het engste moment was het moment dat ik een avond probeerde naar de stad te gaan. Daar in de drukke kroeg kreeg ik door de vele mensen een enorme paniekaanval. Maar zoals ik ben wilde ik dit natuurlijk niet tonen en ging ondanks de aanwijzingen van mijn lichaam door met de avond ondanks dat ik elk moment kon flauwvallen.
Door deze tijd ben ik enorm over mezelf gaan leren. Wat mijn grenzen zijn en dat ik de meningen van andere naast mij neer moest leggen. Mensen hebben altijd een mening en ik moest nu kiezen voor mijzelf. In die tijd heb ik besloten het bestuurschap naast mij neer te leggen en keihard aan mijzelf te gaan werken.
Levensstijl aanpassen
Mijn lichaam gaf aan dat deze levensstijl niet langer vol te houden was en dat het tijd was voor actie. Ik ben van nature een erg sterke vrouw en voelde de kracht dat ik hier op eigen houtje uit kon komen. Zo dat deed ik. Ik wilde geen hulp van een psycholoog, omdat ik sterk voelde dat ik dit zelf kon. 6 jaar later twijfel ik over deze aanpak. Het is helemaal niet erg om met iemand te praten. Het kan juist heerlijk zijn om met iemand te praten die je niet in je dagelijkse leven ziet of kent.
Conclusie
De belangrijkste les die ik geleerd heb is om op tijd een stap terug te doen. Voordat het te laat is. Laat erover praten geen taboe zijn en kies voor jezelf. Because you’re worth it.
Lots of love,
Room
